There is nothing more than home

Аян замдаа сайн явсаар гэртээ ирлээ. Ганцаар өнгөрүүлсэн 3-4 жил гэдэг хэн нэгний хувьд өчүүхэн мэт санагдаж болох ч, бие сэтгэлээрээ туулаад ирсэн маньд бол асар урт хугацаа байлаа. Гэлээ ч аль аль талдаа хичээн чармайсны эцэст зорьсон зорилгоо биелүүлээд ирсэндээ сэтгэл дүүрэн байна. Энэ хооронд ард үлдсэн амьдралд маань их өөрчлөлт гарчээ. Аав ээжийн маань үсэнд буурал хяруу тогтож, ах эгч нар маань нас тогтож, жаахан дүү нар өрх тусгаарлан гал голомтоо бадрааж, үрийн зулай үнэрлэцгээжээ. Намайг явах үед өлгийтэй байсан хүүхдүүд одоо сургуульд орчихсон цагаан толгой үсэглээд сууж байх юм.

За тэгээд аян зам бол тун дажгүй, сууж ирсэн онгоцонд маань өөр 3 монгол байсан болохоор тэдэнтэй ярьж хөөрч явсаар нислэгийн уртыг ч анзаарсангүй нэг л мэдэхэд Бээжинд ирсэн байлаа. Нутгийн бараа ойртох тусам сэтгэл догдлоостой, за тэгээд хил гааль амжилттай даваад хамаг ачаагаа түрээд л гараад ирсэн. Ах эгч, найз нөхөд маань тоссон. Гэрээ санасан надад хотын утаа тийм ч төвөгтэй санагдаагүй. Харин одоо л мэдэрч байна.

За тэгээд ирсний дараах хэд хоногт аав ээж, ах дүүгийнхээрээ зочилсоор л, гэхдээ одоо болтол найзуудтайгаа уулзах завгүй л явна. Ямар ч байсан тодорхой хэдэн хүмүүс рүү утас цохиж ирснээ мэдэгдсэн. Энд шинэ жил гээд л хүмүүс тун завгүй, гадуур хөл хөдөлгөөн ихтэй л байна.

Би ирээд долоо хонож байгаа юм байна. Ирснээс хойш хамгийн том баяр гэвэл бага охин дүү маань 29-нд маамуулж охинтой болсон, манайхан бүгдээрээ бөөн баяр, учир нь эгч маань арван жилийн өмнө охин төрүүлснээс хойш манайх зургаан ач (бүгд хөвгүүн)-тай болоод байсан юм.